viernes, 26 de diciembre de 2014

And if you don't

 Empiezo a ver que la vida,
esa que tanto celebramos estos días,
me la está jugando.

De una manera o de otra,
cada rincón de esta esencia es
suave y delicadamente
taladrado.

Es como si el suelo que pisas,
fuera el peor de los castigos:
Bucle ecléctico.

Hubo un tiempo en el que habría salido corriendo, y, mejor que nadie, sé que habría pasado.

Pero  hoy NO.  Porque intento pensar, que nada más queda que se pueda perder.

Nothing left to lose.

Y pensar que,
buscando la salida,
te encontré a ti.


J.A.

miércoles, 5 de noviembre de 2014

1:54

Supo que moriría.
Moriría esperando que,
todas aquellas buenas acciones,
fueran reconocidas.

No todo es egoísmo,no.
No todo es uno mismo.

Hay más,
si miras dentro.

Pero eso debes saberlo ya, ¿ no ?

Albert.

miércoles, 29 de octubre de 2014

The Sea

No sé qué hizo que hoy me sintiera así. Creo que ha sido una liberación. Un pequeño gran paso, de esos de los que a mi me gustan.

El esperar no tiene porque ser malo. Es más, es una señal. Hay quien nunca llega a estar esperando, y acaba sus días con la peor de las recompensas: monotonía.

Y es que en cierto modo, eso es la vida: dichosa espera.

Esto vuelve a arrancar, lo noto.

Bienvenido de vuelta,
Jesús

domingo, 5 de octubre de 2014

Take the box

Creyó que tendría mil problemas, pero nunca pensó en este.

El tiempo no se detiene,
fluye, todo lo arrastra.
Fuerte, blando, sólido, líquido,
todo.


lunes, 15 de septiembre de 2014

Brújulas que buscan sonrisas perdidas de Albert Espinosa

[...]Los dos querían volar, que les salieran alas para marcharse de allí, de aquella vida... Así que decidieron desearlo con fuerza y cada día, antes de meterse en la piscina, se quitaban la camiseta y miraban el reflejo de sus espaldas en busca de las alas...

Cada uno miraba la espalda reflejada del otro, deseando que le hubiesen crecido...

Pero no había suerte, ni había alas. Pero aquello no conseguía desilusionarlos, sabían que tarde o temprano las alas aparecerían.

~•~

Mañana volvería al mundo... Y el mundo se amoldaría, me dejaría entrar y lograría que se modificara. 

Y es que cuando vuelves, tu fuerza es la suma de muchas otras.

Tuve un mareo y me desvanecí noventa segundos...

Not anymore.

Albert.

viernes, 22 de agosto de 2014

Reiteración

Se sintió tan solo,
que ni con mil personas alrededor bastó.

Y no era la primera vez.

Albert.

domingo, 10 de agosto de 2014

De por vida

-¿Por qué llorabas?
- Cuesta bastante explicarlo sin dejarse nada en el tintero, ¿sabes?.
- Inténtalo al menos.
- Pues verás...
              ~•~

En un momento, la preocupación que todos estos meses atrás le perseguía apareció ante él: No llegar a ser suficiente, no poder llegar a donde quería, a donde querían. 

Eres una parte de mí. La que más me gusta, la que me hace ser como soy cada día. Y cada camino que tome en esta carretera a la que llamamos vida, tú vas a estar pasándolo conmigo. No sé la manera a estas alturas, eso tendrás que perdonarmelo, pero la hay, por supuesto que sí. 

         ~•~

Esa noche él la amó con cada milímetro de su ser, haciendo que, como siempre, fueran uno.

De por vida,


Jesús.

lunes, 28 de julio de 2014

Bella Mar

E incluso a miles de kilómetros, ahí estaba él, frente a un atardecer el cual era el que, hasta ahora, más se asemejaba al de un tiempo atrás.

Quería pensar que era distinto, pero no pudo autoconvencerse: Luces de neón, edificios al fondo, una mezcla de azules y naranajas reinando en el cielo... Debía de ser el mismo.

Había soñado tantas veces con volver atrás, tantas, que los mismos sueños le decían que desistiera. 

//

Los días en la casa blanca estaban haciendo que poco a poco volviese a su estado natural. Las olas, meciéndose hasta la infinidad, el viento soplando con esa suavidad tan característica... Paz era la palabra.

Quería pensar que todo iba sobre la marcha, y que todo seguiría el mismo ritmo.

Quería.

Albert.


jueves, 26 de junio de 2014

Julio, Agosto y Septiembre

Es lo que tiene el futuro. No sabes nunca como van a desarrollarse los acontecimientos hasta que finalmente, ocurren. Veamos que hay más adelante.

Llevo preguntándome un tiempo, si finalmente esto es lo que quería. Y creo que sí, pero no del todo. Algo falta, algo no llega a encajar. Será que el día se acerca y no sé cómo voy a reaccionar ante tanto.

Un año. Increíble. Mil y una emociones recopiladas en ese año que son imposibles de olvidar. Tanto es así, que a la más mínima me auto-interrogo para ver que nada -al menos importante en el fondo- se ha olvidado. Así de especial es uno fíjese usted.

Por otra parte, llegamos al punto y final en una etapa  -4 años se dicen rápido- de la que creo salir satisfecho. Aunque esperaba salir de ella de otro modo, la vida, que no nos deja de sorprender.

Siempre más y mejor,

¿O no?
pd. Car es la mejor.


Jesús

domingo, 25 de mayo de 2014

¿sabes que?

Que no hay palabras. Palabras definan ni con millones de sílabas, lo que yo siento al mirarte a los ojos. Palabras que me basten para definir la vida contigo. Palabras que representen esa sensación al verte llegar. 

Hoy cerré los ojos y sonreí, después de mucho tiempo, aliviado. Medir cada gramo de felicidad que hay en mí sería imposible. 

Me haces ser mejor persona, mejor pareja y mejor amigo. 

Mejoras cada rasguño que pueda tener, fortaleciendo cada recoveco para que a la más mínima, nada pueda pasar.

Y, ¿sabes que?

Que espero pasar todo lo queda por delante contigo, porque no concibo un segundo más sin que este personaje que escribe se vea de otra manera que no sea contigo.

Te amo Carmen, hoy, mañana y siempre

lunes, 5 de mayo de 2014

Visión-Misión

Sueños. Sueños que me llevan una y otra vez a recordar que, por un tiempo, fui libre. Que no había más preocupación que ser feliz y disfrutar de cada segundo. 

Huele a cambio por aquí desde hace unos días. No sé de qué manera o cómo va a llegar. Pero este presentimiento no desaparece.

Es hora de volver a ser fuerte. De afrontar todo cambio, de mejorar una vez más. Y esta vez de manera definitiva. Estoy dispuesto.

A por los últimos meses,

Jesús.

martes, 8 de abril de 2014

Moonshine

[...] y en ocasiones, aunque nadie lo supiera, se imaginaba el roce de sus dedos con la puerta de su habitación. 

Como cerró aquella puerta y todo lo que dejó dentro.

Dejar la ventana abierta  no ha sido buena idea.

¿Cuando, cómo y dónde?

808

domingo, 30 de marzo de 2014

Faro de Guía

Es curioso como después de tantas y tantas entradas, esta tiene el nombre que el propio blog tiene. Será porque algo especial debe ser, ¿no? 

Hace justo un año, estábamos en un tren, después de pasar un día extraordinario, algo lluvioso, pero genial en sí: portazos en una iglesia, bromas cada dos por tres y el descubrimiento de un regalo en una mochila antes de tiempo con un "uy no tenia que haber visto esto". Contando los minutos para darte algo, hasta que dieron las doce, y sacaste el regalo más mal envuelto jamás visto. Menos mal que te gustó.

Solo tú y yo sabemos cuánto echamos esos días de menos. Pero al menos algo me conforta al mirar atrás: te tengo a ti. 

Lo que se dijo en aquella terraza, sigue a día de hoy: por siempre. Y así es. Que la vida da una infinidad de vueltas es algo inevitable, y que no sabemos donde vamos a estar más aún, pero estoy contento, porque lo hemos conseguido.

Faro de Guía en mi vida es algo que no se podía explicar con palabras, hasta que el chacho llegó. 

Faro de Guía es todo aquel impulso que te lleva a seguir; no importa cuán larga sea la espera; no importa las veces que sean necesarias; no importa el miedo, porque desaparece al instante.

Faro de Guía eres tú, amigo, hermano y familia.

Faro de Guía eres tú, Daniel Alonso Miró.

Jesús

lunes, 10 de marzo de 2014

Maybe Tomorrow...

*La vida nos lleva de un lugar a otro. Sin descanso, con un simple parpadeo. No obstante, quiero que te ubiques aquí:

Terraza Konviktiana y atardecer en frente de nosotros; el tiempo pasando y el chacho tocando la guitarra, mientras miramos al cielo, y el sol poniéndose entre las dos torres. Planeando nuestro siguiente plan, el cual llevará a algunos chistes y a alguna que otra broma.

Y ahí estás tú.

Siendo la mejor, como bien sabes, e inundando cada rincón con la alegría que desprendes. Siempre me pasa igual, no puedo decirte con palabras lo mucho que me gusta una buena charla contigo, de esas de sofá de Konvikt hasta las tantas, hablando chorradas pero hablándolas contigo. Has sido un apoyo incondicional y de hecho, lo sigues siendo.

Como te dije, quiero que aproveches el momento, el día a día, que la vuelta a casa ya llegará, y créeme cuando te digo que todo llega. Por favor disfruta, hazlo por nosotros, que en la distancia te cuidamos. Te deseo lo mejor en este día que acaba de empezar y cuento los días para volver a vernos, los cuatro.

Porque ese día va a llegar.
Estoy seguro.
Pronto

Y ahora, es un placer "presentarte" a dos personas que creo que bien conoces también, lo dejo en sus manos, vamos allá:



*Hola Noooooois!

Yo tampoco podía olvidarme de este día tan especial. Madre mía, hace ya un año que vinieron todos a nuestra habitación para celebrar el cumpleaños juntos. Cuánto ha llovido desde entonces eh! Cuántos viajes, cuántas fiestas (sobre todo la noche del Ball jiji), cuántas horas de intento de estudio… en definitiva, cuántos buenos momentos compartidos juntas! Por eso y porque te lo mereces como la que más te deseo un ¡Feliz Cumpleaños! 

Espero que tus niñas alemanas se porten bien hoy y te hagan pasar un buen día. Y recuerda:

“Un verdadero amigo se acuerda de las fechas importantes sin importar hace cuánto tiempo te ha dejado de ver, porque para la amistad la distancia no existe”.


Espero de todo corazón que te vaya muy bien tu etapa alemana y que te puedas unir al próximo viaje. Porque tus schulos y schula te echan de menosJ. Ah y recuerda, en los momentos de bajón siempre puedes ponerte el Danza Kuduro ;). Besazos Neusita! Bis bald!


*Neusita,

M’han proposat escriure’t alguna cosa per el teu aniversari, i el primer que se m’ha acudit ha estat fer-te un “Chiste Personalizado” d’aquells meus tan famosos i que van crear tant de furor a HTW.

Però després he pensat, i me n’he adonat que ja els sabeu tots :P
Així que res d’acudits! Anem a posar-nos una mica seriosos. Per la meva part, desitjar-te moltísima sort en aquesta aventura que estàs vivint i que segur t’està fent disfrutar De Lo Lindo. Aprofita el dia del teu aniversari per estar amb la gent que estimes allà, i pensa que els que estam aquí també t’estimam molt. 
I l’Illa encara t’espera per la teva pròxima visita!

Així que:
Molts d’anys! Feliz Cumpleaños! Happy Birthday! Alles Gute!

La gent torna a les cases s'ha acabat la funció
una vella senyora escombra el teatre dels malsons
camino quan tot calla i he comptat amb les mans
les poques finestres enceses d'una ciutat
que guarden la nit lila amb el record dels anys
i no apaguen la flama perque no arribi demà

Es una lletra que hem porta molt bon records de Suïssa, sobretot de quan ens pegàvem hores i hores tots junts cantant a la meva habitació de la Resi. Son grans  records que esper que tu també conservis.

Una abraçada molt forta,

Dani.



¡TE QUEREMOS NEUS! 

Jesús / Sonia / Dani



domingo, 2 de marzo de 2014

#NowPlaying Honey Pie- the Beatles

Vivían.
Vivían con la promesa de una tierra mejor, donde el cielo gris rara vez se ponía. 

Metas.
Cada meta se estaba cumpliendo tal y como las esperaban. Pero, ¿qué pasa cuando no ves la siguiente con claridad? ¿Qué haces entonces?

Aire.
Aire fresco para respirar de nuevo. Sí, eso era lo que quería. Y la pregunta, ¿donde? Era demasiado obvia para responderla. 

Familia.
Estaba cansado de decir adiós. Era demasiado duro como para llevarse toda la vida así. Comprendió en un segundo, que, por mucho que quisiera, siempre habría alguien que se marcharía. Y tendría que estar preparado.

Casa.
¿A qué llamas hogar cuando no llegas a sentirte 100% en tu propia casa?


Honey Pie
You are making me crazy,
I'm in love but I'm lazy
So,
Would u please come
Home.

domingo, 16 de febrero de 2014

Comenzando por el final diré que el principio quedó atrás

Le hizo gracia, no sabía cómo, se encontraba ahí, en una estación, con su maleta y esperando.  Qué sensación.

Todavía tenía ese tipo de momentos. La vida se empeñaba en recordarle a su familia en la distancia, uno en una isla, dos al norte, dos en el país de los quesos y dos  en la otra punta del mundo. Cuánto los echaba de menos dios, cuánto...

Pero algo o alguien había hecho cambiar  todo en este tiempo atrás. Alguien que hizo que  todas sus preocupaciones se esfumaran al instante con tan solo observarla. Y es que era la primera vez que no podía describir este sentimiento con palabras, porque no existían.

Había empezado una etapa que si bien ansiaba, también temía. Sin olvidar además, como el paso del tiempo se acelera en este tipo de situaciones. Por un momento se preguntó: ¿Es tan difícil lo que quiero? ¿Seré capaz? ¿Valdrá la pena el mero hecho de intentarlo?  Volvió a sonreír.


Supo que

Pudo- podía y podrá


808 ;)

martes, 28 de enero de 2014

Обичам те


You don't have an idea of how much I miss you.

After all this time, I still think of those stupid conversations that we used to have in my room, and the freedom that we felt after expressing all the problems that we had in our minds.

Having a person like you around is so important... Not just because all the happiness that you give to the whole world, it's because you make people feeling like home, when you are there. And this hability is unique and only yours.

I told you once, so I can tell you this again:  you are this kind of person that you cannot say goodbye. I still don't know the reason, but it's like this.

 There is not a single day that I don't feel homesick about the place where you live. You have to enjoy this f*cking residence for me.

 As you said once, 'you're my soul mate'. And this fact will last forever. So now enjoy the beginning of your day and I will enjoy as well 'cause...

No matter where we are,
What are we  doing,
When it will be the next time that we see each other,

You're coming with me.

A be Jesuse
Susilindo
Baguetina








lunes, 13 de enero de 2014

¡Que no se mezclen!

Había una vez un hombre que tenía un criado bastante tonto. El hombre no era tan mezquino como para despedirlo, ni tan generoso para que hiciera nada. El caso es que el hombre trataba de darle tareas sencillas para el que tonto sirviera de algo. Un día lo llamó y le dijo:

-Ve hasta el almacén y compra una medida de harina y una de azúcar. La harina es para hacer pan y el azúcar para hacer dulces, así que procura que no se mezclen. ¿Me has escuchado? ¡Que no se mezclen!

El criado hizo esfuerzos por recordar la orden: una medida de harina, una medida de azúcar, y que no se mezclen... Que no se mezclen. Cogió una bandeja y fue al almacén.

-Déme una medida de harina señor.

El almacenero metió el jarro de la medida en la harina y lo sacó colmado. El criado acercó la bandeja y el almacenero vació el jarro encima.

-Y una medida de azúcar-dijo el comprador.
-¡Que no se mezclen!-añadió.
-Y entonces, ¿Dónde pongo el azúcar?- preguntó el almacenero.

El otro pensó un rato y, mientras pensaba (cosa que buen trabajo le costaba), pasó la mano por debajo de la bandeja y se dio cuenta de que estaba vacía. Así que, en una rápida decisión, dijo: "aquí", y le dio la vuelta a la bandeja, derramando, por supuesto la harina.

El criado dio media vuelta y regresó contento a la casa: una medida de harina, una de azúcar y que no se mezclen.

-¿Y la harina?
-¡Qué no se mezclen! - contestó el criado-. ¡Está aquí! -Y, en un rápido movimiento, dio la vuelta a la bandeja...derramando también el azúcar.


JB